Zamęt

W chaosie tego świata i sam diabeł mógłby się pogubić.W maleńkiej górskiej wiosce Zamęt czas zatacza koło, a życie codzienne jest realne w tym samym stopniu, co mgliste wspomnienia jej mieszkańców. To właśnie tutaj splatają się losy rudowłosej Eugenii, fałszywego proroka Józka, pijaka-poety Franciszka, bibliotekarki Teresy, kosmopolity Jakuba i refleksyjnego wuja Tonto. Co łączy ludzi, którym wydaje się, że dzieli ich prawie wszystko? Czy zdążą naprawić popełnione błędy, zanim wszystko przesłoni widmo wielkiej zarazy?Zamęt to oniryczna, pełna symboli powieść, która wkłada kij w mrowisko polskiej mentalności. Podejmując refleksję nad relacją człowieka i natury, zawraca czytelnika w odległą przeszłość, zanim w umysłach rozgościły się słowa nakazu, by czynić sobie ziemię poddaną.Byłby to raj, gdyby nie zwracać uwagi na szczegóły, a że w nich tkwi diabeł, zamęt w Zamęcie umacniał diabelską wizję obserwowanego świata. Zwłaszcza w Józku W., żywiącym przekonanie, że całe zło można po prostu wysrać. Wstać rano, napić się wódki, wysikać pod płotem, skąd roztaczał się widok na zielone wzgórza. Podążyć długą drogą do sklepu, gdzie pracowała cycata Baśka. Kupić pety, bułkę, zjeść ją w drodze powrotnej, dłuższej o przystawanie na rogach podwórek, skąd Józek W. czerpał swoją wiedzę o świecie. A po powrocie wyrzucać z siebie wszystko, co zasłyszane, z gównem. Czuć się lepiej, lżej, swobodniej. Nie analizować, nie komplikować. Walić pięścią w stół, że tak musi być i basta.Irena PowellUrodzona w Gliwicach w 1981 roku. Ukończyła studia pianistyczne na Akademii Muzycznej w Katowicach. Laureatka konkursów poetyckich i prozatorskich. Mieszka z rodziną na jednej z gór Beskidu Wyspowego, skąd widać Tatry. Pisze, by prowokować do myślenia. Kocha spacery po lesie.„Zamęt” to jej debiutancka powieść.