Praktyka edukacyjna w warunkach zmiany kulturowej

Jest to praca o społecznej praktyce edukacyjnej, w której nie można oddzielić teorii od praktyki (a tym bardziej nie można przeciwstawiać sobie poznania i działania), obejmującej ogół oddziaływań służących formowaniu się zdolności życiowych człowieka (). Szczególną uwagę przywiązuję do odkrycia i ujawnienia (opisania, wyjaśnienia i zinterpretowania) tych uwarunkowań i skutków zmian edukacyjnych, które mają swoje zakorzenienie w zmianach kulturowych (zaistniałych w Polsce w XX wieku).T. Hejnicka-Bezwińska - ze WstępuAutorka dokonała świetnej syntezy wiedzy o faktach i wydarzeniach historycznych, które były kluczowe dla procesów edukacyjnych i polityk oświatowych w zmieniających się ustrojach i rządach, wyprowadzając syntetyczne wnioski o także prospektywnym znaczeniu. Po raz kolejny, bo już w jednej ze swoich wcześniejszych rozpraw tego dokonała, mamy do czynienia z wywabianiem białych plam w polskiej historii oświaty i wychowania. Ogromnie to cenię, gdyż młodsze pokolenie zostało w wyniku rynkowych reform pozbawione konieczności i wartości uczenia się historii własnego kraju i narodu. W tym przypadku jestem pewien, że adepci studiów nauczycielskich i pedagogicznych dostaną soczysty owoc prawdy o niszczeniu przez rządzących polskiej tożsamości, kultury, elit, z wykorzystaniem także do tych celów systemu szkolnego i polityki oświatowej. Z recenzji prof. dr. hab. Bogusława ŚliwerskiegoO autorceProf. dr hab. Teresa Hejnicka-Bezwińska, pedagog i filolog; badacz o bogatym dorobku naukowym z zakresu: historii pedagogiki i praktyki edukacyjnej XX wieku, polityki oświatowej, pedagogiki ogólnej, juwentologii. Najważniejsze prace: W poszukiwaniu tożsamości pedagogiki. Świadomość teoretyczno-metodologiczna pedagogiki polskiej. Geneza i stan (1989), Orientacje życiowe młodzieży (1991), Edukacja - kształcenie pedagogika. Fenomen pewnego stereotypu (1995), Zarys historii wychowania (1944-1989)(oświata i pedagogika pomiędzy dwoma kryzysami (1996), O zmianach w edukacji. Konteksty, zagrożenia i możliwości (2000), Pedagogika ogólna (2008). Zainteresowania związane z dyskursami edukacyjnymi i dyskursami o edukacji, wytwarzaniem wiedzy o edukacji i dyrektyw praktycznego działania edukacyjnego znalazły najpełniejsze odzwierciedlenie w ponad 10 pracach zbiorowych, będących dorobkiem Zespołu Pedagogiki Ogólnej przy KNP PAN, któremu T. Hejnicka-Bezwińska przewodniczyła w latach 1999-2014.