Nadzieja radykalna. Etyka w obliczu spustoszenia kulturowego

W dzisiejszych czasach narasta poczuciekruchości cywilizacji jako takich. Przeróżne wydarzenia na całym świecie –ataki terrorystyczne, gwałtowne przewroty społeczne, a nawet klęski żywiołowe –budzą w nas niepokojąco złowrogie odczucie. Czujemy je, ale nie potrafimy daćmu właściwej nazwy. Podejrzewam, że właśnie to poczucie rodzi tak powszechnąnietolerancję, której doświadczamy wszędzie dookoła, i mam tu na myśliwszystkie stanowiska w politycznym spektrum. Wydaje nam się, że jeśli niebędziemy z całą mocą bronić własnego sposobu patrzenia na świat, to ów sposóbmoże się rozpaść. Może gdybyśmy potrafili dać temu poczuciu kruchości izagrożenia jakąś nazwę, nauczylibyśmy się tym samym lepiej z nim żyć (JonathanLear).Jonathan Lear jest filozofem, profesorem wCommittee on Social Thought na Uniwersytecie w Chicago i, co ma dla tej książkikapitalne znaczenie, praktykującym psychoanalitykiem. Jego Nadzieja radykalnaodpowiada bowiem na trzy zasadnicze pytania: (1) jak żyć w świecie, który naglestracił jakikolwiek sens; (2) czy w takim świecie możliwa jest jeszczenadzieja; a jeśli tak, to (3) w jakim języku można starać się ją wyrazić?Powiedziałbym zatem, że Nadzieja radykalna to swego rodzaju podręcznikpierwszej pomocy po upadku znanego nam świata (ze Wstępu Piotra Nowaka).