Mała Dorrit

Zbliżający się do czterdziestych urodzin Arthur Clennam powraca po blisko dwóch dekadach do Londynu, który opuścił by towarzyszyć ojcu w Chinach. Chce odwiedzić swoją matkę i poznać odpowiedzi na pytanie, które zasiał w nim przed śmiercią ojciec chcąc przekazać jakiś sekret. W ten oto sposób poznaje Arthur ją, Maleńką Dorrit, jak wszyscy nazywają tę dziewczynę. Amy, bo tak jej na imię, na życie zarabia szyjąc u jego matki, na co dzień zaś zamieszkuje niesławne więzienie Marshalsea. Nie tak niewinna...

'Od chwili gdy Artur znalazł się w dawnym otoczeniu, myśli jego zaczęły snuć pilnie dawne wspomnienia i pani Flintwinch dostarczyła mu teraz wątku brakującego do uzupełnienia desenia. Nawet w tym tak posępnym domu rozkwitła niegdyś szalona chłopięca miłość i Artur cierpiał tu ongi z powodu niezniszczalności swych pragnień równie dotkliwie, jak gdyby rudera ta była najpiękniejszym zamkiem. Nie dalej jak przed tygodniem, w Marsylii twarz ślicznej panny, z którą rozstał się z takim żalem, wzbudziła w nim niezwykłe zainteresowanie ...'

Charles Dickens był synem urzędnika admiralicji. Jego ojciec został w roku 1824 uwięziony za długi, przez co rodzina popadła w nędzę. Dickens musiał wówczas podjąć pracę zarobkową. Zdobył pewne wykształcenie i w roku 1832 zaczął pracować jako sprawozdawca parlamentarny oraz dziennikarz w londyńskich dziennikach liberalno-reformatorskich. W tym okresie zaczął pisać pierwsze, publikowane w czasopismach, skecze wydane jako Skecze Boza (Sketches by Boz 1836, wydanie polskie 1955), po sukcesie Klubu Pickwicka zajął się przede wszystkim twórczością literacką. W licznych powieściach dał wyraz wrażliwości na niesprawiedliwość i krzywdę społeczną, bezduszność praw wobec ludzi ubogich, realistyczny i drobiazgowy opis środowisk społecznych. Zespalał z romantyczną atmosferą baśniowości i liryzmem. Stał się kronikarzem życia ówczesnego Londynu. Często utrwalał postacie dziwaków i ekscentryków o rysach karykaturalno-groteskowych. Dickens operował szeroką skalą humoru, często o zabarwieniu satyrycznym. Kiedy umarł, w wielu angielskich domach przywdziano żałobę.