Dziennik panny służącej

Celestyna, służąca z Paryża, przyjeżdża na służbę na prowincję. Podczaspobytu u państwa Lanlaire’ów prowadzi pamiętnik, w którym wspomina pracę winnych domach. Opisuje swoje romanse, dawnych kochanków, śmieszne i tragicznehistorie, ekscentrycznych pracodawców. Pojawia się modny pisarz, obłudnymieszczuch, działacz dobroczynny, zubożały hrabia ożeniony z bogatąparweniuszką, stary fetyszysta czy zblazowany młodzieniec. Celestyna maniezwykle ostre pióro i znakomity dar obserwacji. I nie zna litości wzdradzaniu tajemnic swoich chlebodawczyń oraz przywar swoich panówzafascynowanych jej urodą. U Lanlaire’ów Celestyna poznaje Józefa – służącego, tyrana,stręczyciela i sadystę. Boi się go, ale jest także nim zafascynowana. Pewnegodnia w lesie zostaje znaleziona zgwałcona i zamordowana dziewczyna – Klarcia.Celestyna domyśla się, kto to mógł zrobić… Tylko czy jej to przeszkadza? „Dziś powiedzielibyśmy, że ta powieść dozwolona jest od latosiemnastu – nie żeby była szczególnie gorsząca, ale dlatego, że wcześniejtrudno uchwycić jej głębsze intencje i docenić ten zgryźliwy humor”.Joanna Żurowska Octave Mirbeau(1848–1917) – francuski pisarz, dramaturg, krytyk sztuki i dziennikarz, członekAkademii Goncourtów. Urodził się w rodzinie średnio zamożnych mieszczan.Porzuciwszy studia prawnicze, rozpoczął pracę jako dziennikarz. Był gorącymzwolennikiem impresjonizmu, poświęcił szereg artykułów Monetowi i Pissarro,jako jeden z pierwszych docenił Vincenta van Gogha. Pomógł wylansować Auguste’aRodina. Opublikował między innymi: KsiędzaJuliusza, Sebastiana, Ogród udręczeń czy Kartki z notatnika nerwowca. Za życia Octave Mirbeau był jedną zbarwniejszych i lepiej znanych postaci świata dziennikarskiego i artystycznegowe Francji. Miał niezwykle rozpoznawalny styl i ostre pióro polemisty, którymchłostał przywary swoich rodaków.